به گزارش عدلنامه، محمد عباسی، سخنگوی شورای عالی وکلای قوه قضائیه، در یادداشتی اختصاصی نوشت:
هفتم اسفند ماه، فرصتی مُغتنم برای تجلیل از وکیل مدافع بعنوانِ یک بالِ فرشته ی عدالت و آن کسی است که جُز به احقاق حق و مساعدت به دادخواهیِ موکل، نمی اندیشد.
در این روز، نهاد وکالت در ایران، قامتی به طول یک تاریخ یافته و یکی از مقدمات لازم برای نیل به دادرسی عادلانه و استقرار و استمرار و پاسداشتِ حاکمیت قانون در جامعه و صیانت از حقوق و آزادی های عمومی قرار گرفته اما در این دوران، اختیارِ اتخاذ تصمیم در خصوص سرنوشت بسیاری از جوانان این مرز و بوم، به افرادی چند داده شد که سال ها برآن اِعمال نظر نموده و نتیجه آن شد که بسیاری، در چنبره یِ هفت خانِ تأسیسیِ این افراد جا مانده و سرنوشتی نامعلوم یافتند که ای بسا اگر فرصتی به مثابهِ آنچه قانون گزار در دو دهه ی اخیر تدارک دید، داشتند، طبعاً می توانستند از بزرگانِ عرصه ی عدالت خواهی در کشور محسوب شوند پس مطلوب و حاصلِ چندین دهه، اِعمال اراده ی برخی، جُز برای آن برخی، نتیجه ای دیگر نداشت و این وصف موجب شد تا قانون گزار محترم، با اندیشه و نگرشی جامع و صحیح به خواستِ آحاد حقوق خواندگان، فرضِ مضاعفی در شیوه ی اعطاءِ جواز وکالت پیش گیرد که نتیجه ی امروزِ آن، پرورش وکلائی عدالت خواه و مساعد بحال قوه ی قضاییه است پس قانون گزار محترم، حقی ثابت و بشری برای این افراد ایجاد نموده و غیرقابل زوال است آنگونه که در نهادِ مدعی، وکلای محترم، واجد حقی می باشند که جُز به حکم قانون قابلیتِ سقوط ندارد.
اما برخی که خود را حسبِ ظاهر، تافته ای زربافت فرض نموده و می نمایند، وجود و حیات خود را متأثر از اراده ی مقنن و در نفیِ دیگری دانسته و در این طریق، از هر نوع بیان و اقدام بهره برده و در حقیقت سعی در تقابل با نظر مقنن دارند، مقننی که نه به نفع گروهی خاص بلکه به مصلحت عموم اندیشه نموده و می نماید.
بسار شنیده و دیده ایم که چنین افرادی، در اظهار عقاید شخصی خود، به پروپاگاندایی متوسل شده و می شوند تا به هم کیشان خود، نفی دیگری را اثبات نمایند و از این جهت، هر جایگاه و تریبونی را فرصتی برای ابراز اندیشه های خاص فرض نموده و می نمایند حال این جایگاه، برای تجلیل از وکیل باشد یا تقدیر از خود.
صرفن ظر از اینکه خود بزرگ بینیِ چنین اشخاصی، وصفی است که قابلیتِ بررسیِ علمی دارد، آنچه که از نگاه محدودِ چنین اشخاصی، مغفول مانده، این فرض مسلم است که حیات و مماتِ نهادهای مختلفِ جامعه، جُز به اراده ی قانون گزار ممکن نبوده و تردیدی نیست که نگرش و سخنانِ کودکانه ی یک فرد نمی تواند مخّل حق ثابت بسیاری از جوانان نیک اندیشِ این سرزمین باشد.
با مفصلِ موصوف، مترصد برآن بودیم تا با اشاره به این مهم که به استاد گرانقدر و ریاست محترم نهادِ مدعی وکالت عرض نماییم که؛
زندگی صحنه ی یکتای هنرمندی ماست، هرکسی نغمه ی خود خواند و از صحنه رود، صحنه پیوسته بجاست، خرّم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد
استاد گرانقدر و جناب آقای دکتر و همکار ارجمند؛
خطاب اشخاص به الفاظ و عباراتی نامأنوس را بخشی از مطالبِ ملاک تدریس جنابعالی در کلاس درستان تلقی نمی نماییم و سعی برآن داریم تا آنچه را که نیک گفته اید، بیاد بسپاریم و نه آنچه را که موجب نفیِ حق ابناءِ بشر و کسانی است که سال ها بانتظارِ اخذ اجازه ی وکالت دادگستری، عمری سپری نمودند، اهتمام برآن داشته و داریم تا در کنار همکاران و برادران و خواهران خود، به دفاع از حق قیام نماییم و نوع و جنس و رنگِ ردای وکالت در خود را معارضِ ردای وکالت بر تن همکاران خود در کانون وکلاء فرض ننموده و نمی نماییم، جملگی به حکم قانون، وکیل شده ایم و بنظر می رسد هیچیک از ما، سخنانِ بزرگانی چون جنابعالی را سرلوحه یِ رفتار و گفتار و کردار خود نخواهیم نمود؛ اخلاق حرفه ای را برخلاف جنابعالی، محدود و مقید به روابط خود با موکل و دستگاه قضایی نداسته و احترام متقابل با همکاران بزرگوارِ کانون وکلاء را به تقابل و تخاصم با ایشان، مبدل ننموده و هر میز و جایگاهی و خاصه در مقام تجلیل از وکیل مدافع را فرصتی برای نفی دیگران ندانسته و حقِ ثابت دیگران را در ردیفِ « حقوق بشر » فرض و به نحوه ی زوال و حذف و « برداشتنِ » آن نخواهیم اندیشید.
بعنوان برادر کوچک دینی، جنابعالی و برخی را توصیه به رعایت اخلاق اسلامی می نماییم تا محبوب شوید چه اینکه قطعاً و بلاشکّ مستحضرید که حضرت رسول ( صلی الله علیه و آله )، فرموده اند؛
اَحَبُّکُمْ اِلَى اللّه ِ اَحْسَنُکُمْ اَخْلاقا؛ محبوب ترین شما در نزد خدا، خوش اخلاق ترین شماست؛ ( مجمع البیان؛ ج۱۰، ص۸۷ )
