به گزارش عدلنامه، طبق ماده ۲۵ قانون مجازات اسلامی مصوب سال ۱۳۹۲، افرادی که مرتکب جرمی شوند و مجازات آنها به شرح زیر باشد، دارای محکومیت موثر کیفری هستند و تا پایان این موارد نمیتوانند گواهی عدم سوء پیشینه بگیرند.
بر اساس این ماده، محکومیت قطعی کیفری در جرایم عمدی، پس از اجرای حکم یا شمول مرور زمان، در مدت زمان مقرر در این ماده محکوم را از حقوق اجتماعی به عنوان مجازات تبعی محروم میکند:
– ۷ سال در محکومیت به مجازاتهای سالب حیات و حبس ابد از تاریخ توقف اجرای حکم اصلی
– ۳ سال در محکومیت به قطع عضو، قصاص عضو در صورتی که دیه جنایت واردشده بیش از نصف دیه مجنی علیه باشد، نفی بلد و حبس تا درجه ۴
– ۲ سال در محکومیت به شلاق حدی، قصاص عضو در صورتی که دیه جنایت واردشده نصف دیه مجنی علیه یا کمتر از آن باشد و حبس درجه ۵.
بر اساس تبصرههای این ماده، در غیر موارد فوق، مراتب محکومیت در پیشینه کیفری محکوم درج میشود، اما در گواهیهای صادره از مراجع ذیربط منعکس نمیشود، مگر به درخواست مراجع قضایی برای تعیین یا بازنگری در مجازات.
همچنین در مورد جرایم قابل گذشت، در صورتی که پس از صدور حکم قطعی با گذشت شاکی یا مدعی خصوصی، اجرای مجازات موقوف شود، اثر تبعی آن نیز رفع میشود.
در عفو و آزادی مشروط، اثر تبعی محکومیت پس از گذشت مدتهای فوق از زمان عفو یا اتمام مدت آزادی مشروط رفع میشود.
محکوم در مدت زمان آزادی مشروط و همچنین در زمان اجرای حکم نیز از حقوق اجتماعی محروم میشود.
حال این پرسش مطرح میشود که در اجرای تبصره یک ماده ۲۵ قانون مجازات اسلامی درخصوص افرادی که سابقه محکومیت کیفری داشته، اما سابقه آنها در حال حاضر موثر نیست، آیا فرم شماره یک (فاقد سابقه کیفری) یا فرم شماره ۲ (فاقد سابقه موثر کیفری) صادر و به وی تحویل میشود یا خیر؟
پاسخ این است که با توجه به اینکه صرفاً محکومیت قطعی کیفری در جرایم عمدی طبق ماده ۲۵ قانون مجازات اسلامی، محکومعلیه را در مدتهای مقرر در ذیل این ماده از حقوق اجتماعی محروم میکند، در غیر موارد مذکور در بندهای ذیل این ماده محکومعلیه فاقد سابقه کیفری محسوب میشود و لزومی به درج در گواهی صادره نیست و باید گواهی عدم سوءپیشینه کیفری صادر شود.