به گزارش عدلنامه، علی اکبر کیانی نژاد، در یادداشتی نوشت:
خیابان‌ها و کوچه‌ها و به طور کلی شوارع عام، به عنوان مشترکات عمومی تعریف می‌شوند. استفاده از مشترکات عمومی جزء حقوق شهروندی همه مردم ایران است. آنچه در این مورد جنبه حقوقی دارد، بحث حق تقدم در مشترکات عمومی است. یعنی وقتی کسی مثلاً بر روی نیمکت پارک نشست هیچ کس نمی‌تواند او را ملزم کند که برخیزد و جای خود را به دیگری بدهد. ضوابط حاکم بر استفاده از مشترکات عمومی به وسیله نیروی انتظامی پاسداری می‌شود، یا باید بشود.
کسانی که با استفاده از حق تقدم یا اولویت در استفاده از مشترکات عمومی در جایی مستقر شده‌اند و به انجام کار مشروعی که نه تنها مزاحم دیگران نیست بلکه حتی مورد تأیید و تشویق مردم است مشغولند، مصون از تعرض هستند و نیروی انتظامی باید بر فعالیت آنها ناظر باشد و چنانچه کسی مزاحم آنها شد، با مزاحم برخورد و از شهروند مشغول عرضه هنر یا خدمت حمایت کند.
موضوع سد معبر و مشاغل مزاحم و امثال اینها مقوله دیگری است، معیار، قضاوت جامعه است که وقتی می‌بینیم رهگذران و مردم از حضور کسانی که به عرضه هنر مشغولند، راضی هستند و حتی از بذل مال نسبت به آنها دریغ ندارند، این به آن مفهوم است که این افراد نه تنها مزاحم نیستند بلکه باعث تلطیف ذهن و آرامش مردم می‌شوند.
عمل کسی یا کسانی که مزاحم این گونه افراد می‌شوند، خواه مأمور دولت باشند و خواه فرد عادی، مصداق مزاحمت و ممانعت از حق استفاده از مشترکات عمومی است و حسب مورد باید از طریق دادسرای نظامی یا دادسرای عمومی با آن برخورد قانونی شود.
